Είμαι κάτοχος κοχλιακού εμφυτεύματος.
Ας αρχίσω λέγοντας πως αρρώστησα μαζί με τον αδελφό μου από μηνιγγίτιδα σε ηλικία περίπου 3 μηνών και έχασα τον "τρόπο λειτουργίας της ακοής", δηλαδή "πως δουλεύει" η ακοή ενώ το ακουστικό νεύρο είναι κανονικά μια χαρά.
Από λίγων μηνών ξεκίνησα λογοθεράπεια και να φοράω τα ακουστικά. Ωστόσο, ποτέ μου δεν άκουσα με τα ακουστικά αυτά παρά μόνο ένα συνεχές βουητό. Και η φωνή μου ήταν τραγική, έβγαζα αέρα από την μύτη και έσπαζα τόνους δίχως να το καταλάβω.
Στα δεκατρία μου με τον ερχομό του internet, πληροφορήθηκα για το κοχλιακό και που έλεγαν 100% επιτυχία. Εδώ θα διαφωνήσω, δεν είναι 100% επιτυχία αλλά ανάλογα το τι πρόβλημα ακοής έχεις ακριβώς. Το έψαχνα για αρκετό καιρό μέχρι που κατέληξα πως μπορώ να ακούσω με αυτό και άρχισα να παρακαλάω γονείς να το κάνουμε. Η αρχική αντίδραση τους ήταν αρνητική, ωστόσο όμως μετά το δέχτηκαν και αρχίσαμε τις διαδικασίες, τους έλεγχους και τις τομογραφίες όταν ήμουν πλέον δεκατεσσάρων.
Η διαδικασία είχε γίνει ως εξής:
-Μένεις νοσοκομείο περίπου 7 με 10 μέρες.
-Όταν κάνεις την εγχείρηση σου δίνεται η ευκαιρία να το κάνεις πάνω από το δεξί αφτί ή το αριστερό (συνήθως προτιμάται στο δεξί ή σε όποιο αφτί υπάρχει μεγαλύτερη βαρηκοΐα). Επέλεξα το δεξί που με βόλευε και έχει 95% περίπου βαρηκοΐα ενώ το αριστερό περίπου 83%.
-Σε ναρκώνουν εντελώς ώστε να μην έχεις καμία επίγνωση, απλά ξεραίνεσαι στον ύπνο και ξυπνάς μετά από μερικές ώρες με το ζόρι (σε ξυπνάνε υποχρεωτικά για να πιεις κάτι φάρμακα) και με το εμφύτευμα ήδη μέσα. Είναι σαν μια "τάπα" στο μέγεθος του πώματος από μπουκάλι μπύρας ακριβώς όπως είναι, και προσκολλημένο στο κρανίο πίσω από το δέρμα. Ανατριχιαστικό στην σκέψη φαντάζομαι, αλλά δεν νιώθεις τίποτα απολύτως και ούτε πονάει.
-Βέβαια, τον πρώτο καιρό μετά την εγχείρηση πονάει όταν κάνεις απότομες κινήσεις με το κεφάλι λόγω των ραμμάτων (νομίζω είναι 7 ή 9). Οι 2 πρώτες μέρες είναι εντελώς υπνηλίες. Κοιμάσαι ΌΛΗ μέρα και σε ξυπνάνε μια στις τόσες για να πιεις νερό, κάνα φάρμακο ή για έλεγχο αν είναι όλα καλά.
-Στο τέλος της 2ης με αρχές της 3ης μέρας, φεύγει η ουσία που σε είχε ναρκώσει εντελώς και περιφέρεσαι στο νοσοκομείο κάνοντας βόλτες και απολαμβάνοντας τους επισκέπτες με τα δώρα που σου φέρνουν
-Μετά από μια βδομάδα παίρνεις εξιτήριο από το νοσοκομείο. Επί 20 μέρες περίπου (δεν θυμάμαι καλά) απαγορεύεται να μπεις για μπάνιο στη θάλασσα ή στην πισίνα για να μη μολυνθείς. Το ίδιο ισχύει και για σαπουνάδες στα μαλλιά εκτός κι αν το καλύπτεις το σημείο με την γάζα αλλά με πολλή προσοχή.
-Μετά από τις 2 πρώτες εβδομάδες, σου βγάζουν τα ράμματα και μετά από μια μέρα (εγώ έτσι έκανα) βάζουμε το κοχλιακό για πρώτη φορά! Είναι απλά το πάνω μέρος που έχουμε δει σε όλα τα ακουστικά (τα κανονικά μοντέλα) με ένα καλώδιο που καταλήγει σε έναν μαγνήτη και ο μαγνήτης "κολλάει" στην τάπα (πολύ εύκολα και δεν φεύγει εύκολα, ούτε πονάει καν όπως νόμιζα). Μετά ανοίγουμε το ακουστικό κι άμεσα ακούς ότι ακούγεται αυτή τη στιγμή.
-Η αρχική αντίδραση μου από την εντελώς κώφωση στην ακοή ήταν "μπαμ" "μπαμ" ενώ ο γιατρός χτυπούσε απλώς το δάχτυλο του στο τραπέζι (σαν να λέμε νευρικά) ή όταν μιλάει νομίζεις πως ξεφωνίζει
Ψιλοζαλίστηκα εκείνη τη μέρα και όταν βγήκα βόλτα στην πόλη (Θεσσαλονίκη) με τα αυτοκίνητα και τέτοια που το έβγαλα απογοητευμένος.
-Την επόμενη μέρα που το φόρεσα άρχισα να παρατηρώ πολλές διαφορές. Βέβαια, τότε για μένα ήταν υπερβολικά δυνατά όπως όταν κάνουν τα τζιτζίκια τον ήχο τους νόμιζα πως περνούσε ακριβώς δίπλα μου ένα πειραγμένο μηχανάκι που κάνει τρομερή φασαρία. Μέσα σε 10 μέρες άρχισα να ξεχωρίζω τις φωνές, ποια φωνή είναι ποιανού, πως είναι το νιαούρισμα, το νερό που τρέχει, το τακ-τακ του πληκτρολόγιου, το πιάνο, το τραγούδι... Ήταν φοβερή η αίσθηση αυτή!...
-Επειδή ήταν καλοκαίρι όταν το έκανα (Ιούνιος) και ήμουν στο χωριό μου για διακοπές, ξεκίνησα λογοθεράπεια με τους γονείς και παππούδες μου. Βάζανε ένα χαρτί στο στόμα τους μπροστά για να μη το διαβάζω και μου κάνανε "α" "ο" "ου", προχωρήσαμε στις μέρες-μήνες-αριθμούς, καθημερινές λέξεις, ονόματα, απλές προτάσεις μέχρι τον Σεπτέμβρη που ξανάρχισα λογοθεράπεια βασισμένη στο κοχλιακό. Μη νομίζετε πως όταν κάνετε κοχλιακό θα είναι όλα έτοιμα στο πιατάκι σας. Χρειάζεται ακόμη προσπάθεια λίγο χρόνο και μετά τέλος. Αφοσιώθηκα στο να μιλάω επιτέλους ομαλά (έχει βελτιωθεί πολύ συγκριτικά με παλιότερα αν και πάντα ακούγεται περίεργη, όπως σε όλα σχεδόν άτομα με πρόβλημα ακοής ανεξαιρέτως), έπειτα να κάνω συζητήσεις με την λογοθεραπεύτρια μου, μετά αρχίσαμε το τηλέφωνο με καλώδιο, έπειτα ασύρματο και τέλος, κινητό. Αυτά σε 1.5 χρόνο περίπου, με δίωρο μάθημα την βδομάδα (μια φορά πήγαινα την βδομάδα).
-Στο εν λόγω διάστημα, κάθε 2-3 μήνες χρειαζόταν να πηγαίνω Θεσσαλονίκη όπου έκανα την εγχείρηση για να το ρυθμίζουν ώστε να ακούω περισσότερα, πιο δυνατά, πιο μακριά, με πιο πολλές λεπτομέρειες όταν πλέον έχω συνηθίσει την προηγούμενη ρύθμιση. Δεν σας κρύβω πως κάθε φορά που έκανα ρύθμιση ήταν λίγο επίπονο στην 1η-2η μέρα μέχρι να συνηθίσω τους νέους ήχους που άκουγα και "κουραζόμουν" (ήμουν παιδί τότε, δεν ξέρω αν θα έκανα τα ίδια αν το έκανα τώρα). Σύνολο 10 ρυθμίσεις χρειάζεται.
-Τέλειωσα λογοθεράπεια στα 2 χρόνια και τα τελευταία 2 χρόνια νιώθω πως ο εγκέφαλος μου "προσαρμόζεται" στην ακοή, "εκπαιδεύεται" κοντολογίς. Τι εννοώ; Ότι παλιά έπρεπε να προσπαθήσω για να κατανοήσω κάτι που ακούγεται ή όταν μου μιλάει κάποιος χωρίς να τον βλέπω. Τώρα πια, "πιάνω" στον δρόμο συζητήσεις χωρίς να το κάνω επίτηδες, απλά ακουγόντας σποραδικές συζητήσεις όταν δεν είμαι τελείως αφηρημένος.
Αποτέλεσμα: Είμαι ευτυχισμένος με αυτό. Η ζωή μου άλλαξε δραματικά πολύ προς το καλύτερο από τότε που το έκανα.
Μάλιστα, πρόσφατα (Σάββατο 28 Ιαν.) που έπαιζα μπάσκετ και είχα ιδρώσει τόσο πολύ που το έβγαλα για το παν ενδεχόμενο, και το άφησα στην τσάντα. Όταν τελειώσαμε και βγήκαμε έξω από τον χώρο, πήγα να το βάλω αλλά άλλαξα γνώμη - γιατί ήμουν ακόμα ιδρωμένος - κι το έβαλα σε μια τσέπη του μπουφάν που είναι φαρδιά, με αποτέλεσμα να μου πέσει το ακουστικό (λογικά) και να το καταλάβω 10 λεπτά μετά όταν το έψαχνα. Παιδιά, για μένα ήταν πολύ τραυματικές οι 3 τελευταίες μέρες στην ιδέα πως δεν θα άκουγα όταν θα έβγαινα (είναι και το κόστος) μέχρι να βρω ένα αντικαταστατό. Σήμερα το μεσημέρι μας πληροφόρησαν πως αύριο κιόλας θα μου δώσουν ένα άλλο μέχρι να πάρω το επόμενο ακουστικό που θα βγει, ούρλιαξα από χαρά.
Ναι, όπως έβαλα στην κατάσταση μου στο facebook:
"Τελικά, κάποια πράγματα που τα θεωρείς δεδομένα, όταν τα χάνεις τότε διαπιστώνεις πόσο πολύ ανάγκη τα έχεις και εκτιμάς την αξία τους...". Τι εννοώ; Καθημερινά το έβαζα πριν βγω από το σπίτι και όταν έπεφτα για ύπνο το έβγαζα, και κάθε μέρα το ίδιο, χωρίς φόβο μη το χάσω... Το έχασα πρώτη (και τελευταία ελπίζω) φορά πριν 3 μέρες και είχα γίνει άλλος εαυτός χωρίς αυτό. Τρομερή ανασφάλεια μήπως δεν ακούσω κάποιο αυτοκίνητο ή κανέναν ήχο ειδοποίησης.
Αυτές είναι οι εμπειρίες που αποκόμισα
Θέλω να προσθέσω πως αν ακούτε με τα ακουστικά που έχετε τώρα, δεν υπάρχει λόγος να κάνετε το κοχλιακό. Αν θέλετε να το κάνετε, πρέπει να είστε σίγουροι για αυτό καθώς και να το θέλετε ΕΣΕΊΣ και να μη σας πιέζει κανένα άλλο πρόσωπο, είτε είναι ο γονέας, ο σύντροφος σας, ο καλύτερος σας φίλος κ.τ.λ.. Δική σας απόφαση είναι. Και προπάντων, το κοχλιακό δεν μπορεί να βοηθήσει σε όλες τις περιπτώσεις βαρηκοΐας.
Έχω συλλέξει τα εξής:
-Όσοι έχουν χάσει τον τρόπο που "δουλεύει" το ακ. νεύρο τους,
-Όσοι έχαναν σταδιακά την ακοή τους,
-Όσοι έχουν χάσει την ακοή τους από μηνιγγίτιδα,
μπορεί να βοηθήσει. Αν δεν υπάρχει ακουστικό νεύρο, τότε δεν θα σας βοηθήσει.
Αυτά από μένα, σας χαιρετώ!
