Deaf Story (όπως λέμε Straight Story)

Μια φορά κι ένα καιρό υπήρχε μια χώρα, όχι και τεράστια χώρα, θα λέγαμε μάλλον περισσότερο κάτι σαν «χωρικό πεδίο». Κι εκεί ζούσαν οι κάτοικοί της ήρεμα και μονιασμένα. Ήταν από όλα τα χρώματα τόσο στα μαλλιά, μάτια και δέρμα. Ήταν από όλες τις ιδεολογίες και απόψεις όπως και κάθε άνθρωπος ξεχωριστά. Μόνο που στην πλειοψηφία τους είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: ήταν οι περισσότεροι κουφοί! Εξ’ ου και η ονομασία της χώρας που ήταν: Κουφοχώρι!
Η πλειοψηφία του πληθυσμού δεν είχαν ακοή γιατί αυτό ήταν και το φυσιολογικό σε κείνη την χώρα. Οι περισσότεροι γεννιόντουσαν κουφοί, μεγάλωναν κουφοί, παντρεύονταν κουφοί, κάνανε παιδιά κουφά εκτός κι αν υπήρχε μια σπάνια ασθένεια, μια σπάνια μετάλλαξη όπου 1 στα χίλια παιδιά γεννιόταν με μια παραπάνω αίσθηση. Αυτή η αίσθηση ήταν η ακοή!
Ξάφνου, μια μέρα, σε ένα σπίτι στο Κουφοχώρι, ένα παιδί ένιωσε κάτι που δεν ένιωσαν οι γονείς του. Και τους έλεγε πως ένιωσε κάτι περίεργο μέσα στο κεφάλι του, δείχνοντας μάλιστα την πάνω πλευρά του κεφαλιού, αριστερή ή δεξιά ανάλογα, λέγοντας πως τον έκανε να στραφεί προς εκείνο το μέρος όπου είδε τη γάτα να έχει ρίξει το μεγάλο ρολόι από το τραπέζι κι αυτό να ‘χει σπάσει. Το κατάλαβε αμέσως τη στιγμή που έσπασε και κοίταξε προς τα κει, αν και βρισκόταν μακριά από αυτό, σχεδόν σε άλλο δωμάτιο. Παραξενεμένοι οι γονείς του φοβήθηκαν κι ανησύχησαν μήπως κάτι δεν πάει καλά. Τι είναι αυτό που ένιωσε; Μήπως το μυαλό του παιδιού έπαθε κάτι; Μήπως δεν στέκει καλά στα λογικά του; Τι ήταν αυτό που τον έκανε να νιώσει αμέσως το ρολόι που έπεσε όταν εκείνοι δεν κατάλαβαν τίποτες; Αφύσικο πράγμα αυτό, εντελώς αφύσικο…
Ο γιατρός όμως στον οποίο πήγαν το παιδί να το εξετάσει τους καθησύχασε. Τους είπε πως πρόκειται για μια πάθηση, όχι και τόσο συνηθισμένη. Το παιδί γεννήθηκε με κάποια αναπηρία, είχε παραπάνω αίσθηση κι αυτό θα τον έκανε να αντιλαμβάνεται πράγματα που δεν αντιλαμβανόταν ο κόσμος.
«Πωπω! Τι θα κάνουμε τώρα;» νοημάτισαν οι γονείς. Γιατί οι κάτοικοι της χώρας μιλούσαν με τη γλώσσα των νευμάτων ή αλλιώς νευματική γλώσσα. Γιατί ήταν η γλώσσα την οποία αντιλαμβάνονταν άμεσα, καλλιέργησαν και ανέπτυξαν με τα χρόνια και με την οποία επικοινωνούσαν οι περισσότεροι σε καθημερινή βάση, ήταν η καθομιλουμένη τους γλώσσα.
«Είναι ένα παιδί σαν όλα τα άλλα», τους νευμάτισε ο γιατρός. «Απλά έχει μια ‘αναπηρία’. Στο χέρι σας είναι να βοηθήσετε το παιδί όσο μπορείτε για να μεγαλώσει με τον καλύτερο τρόπο. Παιδί σας είναι εξάλλου. Θα κάνετε ότι μπορείτε να τον βοηθήσετε να τα βγάλει πέρα…»
Τους έδωσε οδηγίες για το πώς θα μπορούσαν να το βοηθήσουν. Μάλιστα τους παρότρυνε να πάνε σε άλλο γιατρό, ειδικό για τέτοιες περιπτώσεις ο οποίος θα τους κατατόπιζε καλύτερα. Και οι γονείς δεχτήκανε με ελπίδα. Και πόσα πράγματα έπρεπε να κάνουν για να μεγαλώσουν το παιδί τους, το οποίο διέφερε από τα άλλα παιδιά γύρω του…

Ερώτηση κρίσεως: Πριν το τέλος αυτής της ιστορίας, υπάρχουν δυο ενδιαφέρουσες ερωτήσεις: Ποια γλώσσα μαθαίνουν οι γονείς στο παιδί και ποια γλώσσα μαθαίνει αυτό τελικά;
Δεν υπάρχουν συγκεκριμένες απαντήσεις, είναι καλό να ακουστούν όσο το δυνατόν περισσότερες απόψεις για την κατάληξη της συγκεκριμένης ιστορίας που γεννήθηκε στο μυαλό μου ένα βράδυ…(βοήθεια/hint: υπάρχουν περισσότερες από μία εκβάσεις της ιστορίας).

Το μέλλον είναι γραμμένο,
Ο τρόπος γραφής του είναι πολλαπλό
(Μaria Morgaine)

Μπορείτε και με τα σχόλια σας να δώσετε τη δική σας συνέχεια!

Πολύ έξυπνη ιστορία η Μαρία μας έτσι παιδιά; Εμπρός να απαντήσουμε όλοι.

Το έχουμε ξανασυζητήσει, αλλά δεν θυμάμαι τι είχα απαντήσει
Βασικά το παιδί σίγουρα μαθαίνει νοηματική από τους γονείς.

Τώρα για να μάθει να μιλάει,δεν γίνεται αν μείνει μόνο στο χωριό
(όπου δεν υπάρχει άλλος που να ακούει), άρα το πολύ να έβγαζε κραυγές.

Αν θέλουμε να πούμε ότι το παιδί μίλησε πρέπει να βρούμε ένα τρόπο
πχ ήρθαν επισκέπτες από άλλο χωριό που είχαν και άλλα παρόμοια παιδιά
για να του μάθουν τη γλώσσα.

Προσοχή αυτό πρέπει να γίνει όσο είναι μικρό, γιατί άμα μεγαλώσει
είναι πολύ δύσκολο να μάθει να μιλάει προφορικά.

Αυτή είναι και η διαφορά με τη νοηματική, ότι αν θέλεις μπορείς να τη μάθεις
σε κάθε ηλικία, ενώ ο προφορικός λόγος πρέπει να έχει αναπτυχθεί ως τα 3-4
χρόνια του παιδιού κανονικά και είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να διδαχτεί
αργότερα (έχουν βρεθεί περιπτώσεις παιδιών που μεγάλωσαν στη ζούγκλα και
δεν έμαθαν τελικά να μιλάνε παρά τις προσπάθειες να τα εκπαιδεύσουν.

Πολύ όμορφη ιστορία!! Συνεχίζω κι εγώ με πολλές εκδοχές και είναι μεγάλη η ιστορία (με έπιασε ο οίστρος από τις 6:30 ) αλλά θα είχε πλάκα αν το συνεχίζαμε και με παράλληλα σχόλια!




...ώσπου μια μέρα βλέπει πρώτη φορά τηλεόραση και αντιλαμβάνεται κάτι καινούριο. Αυτή η φράση ήρθε στο κεφάλι του:
"Ρε Κατακουζίνε, μαλακοπιτούρα, τι κάνεις εκεί;".
Το παιδί με την σοβαρή ασθένεια προσπάθησε να το περιγράψει στους γονείς αλλά δεν μπόρεσαν να το κατανοήσουν.
-Φάση είναι γλυκέ μου, περιγράφει η μητέρα του στη νοηματική, πάνω από τους ώμους της, κοφτά ενώ μαγείρευε καρμπονάρα με πέννες. Θα περάσει... Μη το σκέφτεσαι!
-Μα μαμά! νοημάτισε έντονα το παιδί. Γύρνα να σε βλέπω γιατί δυσκολεύομαι να σε βλέπω με την πλάτη σου κόντρα σε μένα!
-Μάθε να σέβεσαι! του αντιγύρισε νοηματίζοντας η μητέρα του. Εμείς δουλεύουμε, μαγειρεύουμε και αγωνιζόμαστε για σένα που έχεις να αντιμετωπίσεις τόσες δυσκολίες στο μέλλον! έκρωξε η μαμά και έκλεισε απότομα το καπάκι της κατσαρόλας με δύναμη.
"Τλόιιιιιιιιιινγκ!"
Το παιδί αναπήδησε από το παράξενο αίσθημα που ένιωσε να τρυπάει στις δύο τρύπες δίπλα από τον κάθε κρόταφο του.
-Τι έχεις; ρώτησε νοηματίζοντας ανήσυχα η μητέρα του αλλάζοντας άμεσα έκφραση.
-Δεν ξέρω, μη με ρωτάς! νοημάτισε εκνευρισμένο το παιδί και σηκώθηκε απότομα.
-Χένρι! είπε νοηματίζοντας το όνομα του, περνώντας τον δείκτη της από τον κρόταφο της στο σαγόνι, όπως είναι και το νοηματικό όνομα του, καθώς ο Χένρι γύρισε την πλάτη του.

Φυσικά, το μόνο που ένιωσε ήταν ο παλμός του γδούπου που έκανε η πόρτα του δωματίου του να κλείνει με δύναμη και το ξύλινο δάπεδο αντήχησε.

-Χένρι, νοημάτισε το όνομα του ο Στηβ. Χέρνι! Εεεε!
Ο Χένρι ήταν σκυμμένος με την αποκριάτικη μάσκα του να γέρνει επικίνδυνα λες και θα έφευγε από την θέση του. Είχε ντυθεί γορίλας για την γιορτή κατά των φαντάσματων και των δαιμόνιων, το Χαλογούιν. Όταν ο Στηβ έκρωξε ένα απότομο "εεεε" κουνώντας το μπαστούνι που κρατούσε (είχε ντυθεί μπεηζμπολίστας-ζόμπι), ο Χένρι στράφηκε απότομα προς το μέρος του, τόσο απότομα που ο αυχένας του έκανε ένα ηχηρό "κρακ".
-Πως με είδες; απόρησε ο Στηβ. Ήσουν μπροστά και ξαφνικά γύρισες!
-Το ήξερα πως είσαι παράξενος! είπε βέβαιη η Καρολάιν που είχε ντυθεί - ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε ο Χένρι - σκυλάκι Δαλματίας. Κι λένε εμένα παράξενη που ντύθηκα μπάλα ποδοσφαίρου!
-Από που είσαι; Από το Τέξας; ρώτησε νοηματίζοντας σκεπτικός ο Λίαμ.
-Απλά είδα την σκιά από τον Στηβ μπροστά μου, σκέφτηκε άμεσα ο Χένρι προκειμένου να καλυφθεί. Τι μας έμαθε σήμερα η κύρια Μάργκαρετ; Είστε έντεκα χρονών και δεν ξέρετε τις μεθόδους αντίληψης; Σκιά στο πάτωμα ενώ το φως είναι πίσω από εσάς, τζάμι και διάφορα άλλα... Φτάσαμε στην οικογένεια Μπόσγουελ! Ελάτε!
Τα παιδιά κοιτάχτηκαν μεταξύ τους μόλις ο Χένρι στράφηκε προς το σπίτι των Μπόσγουελ. Ο κήπος τους είναι γεμάτος με σκόρπια ξεραμένα φύλλα βελανιδιάς. Μόλις διέσχισαν τον κήπο, ο Χένρι ένιωσε κάτι παράξενα κύματα στο κεφάλι του. Ήταν κάτι σαν "κρατς" "κρατς" "κρονκ" "κρατς". Στράφηκε απότομα και κοίταξε τα φύλλα να γίνονται θρύψαλα κάτω από τα παπούτσια των στολών των φίλων του. Ωστόσο, τα αγνόησε και προχώρησε ευθεία.
Ο Λίαμ πάτησε το κουμπί της πόρτας των Μπόσγουελ και από το τζάμι της πόρτας είδαν κάτι φώτα να αναβοσβήνουν. Μια σκιά πλησίασε την πόρτα και τότε άνοιξε. Και ξανά, ο Χένρι απηύδησε με το παράξενο πράγμα στο κεφάλι του. "Σκριιιιικ".
-Φάρσα ή κέρασμα! νοημάτισε χαρούμενα η Καρολάιν και η Λίνα στην κύρια Μπόσγουελ.
-Γεια σας! νοημάτισε ήρεμα η κύρια Μπόσγουελ. Φυσικά, φοβάμαι την φάρσα σας, για αυτό πάρ'τε σοκολάτες!
-Ναιιιι, Lacta! νοημάτισε χοροπηδώντας η Λίνα ενώ τα παιδιά άνοιγαν τις σακούλες με τα γλυκίσματα τους.

Καθώς απομακρύνονταν, τα παιδιά δεν παρέλειψαν να κουτσομπολέψουν για την Λίνα που τα είχε παλιά με τον πατέρα του Μπεν (με το νοηματικό του "Β" να πηγαινοέρχεται πάνω από το στόμα του σαν να βρωμάει κάτι), ναι, τον Μπεν που πηγαίνει στην Έκτη Δημοτικού και τα έχει με την Τζόαν Πάουελ από το άλλο Δημοτικό.
-Η Έμμα μου είπε πως η Τζόαν πήγε κρυφά στο παιχνιδάδικο και προσπάθησε να κλέψει μια κούκλα... νοημάτισε κλεφτά η Λίνα.
-Ναι, ναι! Ισχύει! Μου το είπε και η Μαίρη! νοημάτισε ενθουσιασμένος ο Στηβ.
"Ααααα! Ααααααα!"
Ο Χένρι, έτσι αφηρημένος που ήταν, γύρισε απότομα προς τα περίχωρα του δάσους απέναντι.
-Τι έγινε; ρώτησε ανήσυχα ο Λίαμ που παρακολουθούσε σκυθρωπός τον Χένρι.
Ο Χένρι έτρεξε προς τα δεξιά και προσπέρασε τον δρόμο που χώριζε αυτούς και τα περίχωρα του δάσους, χωρίς να κοιτάξει δεξιά και αριστερά όπως έχουν συνηθίσει όλοι οι κουφοί στον κόσμο αυτόν. Προσπέρασε από έναν αγκαθωτό θάμνο και συνέχισε να τρέχει. Άρχισε να μυρίζει φωτιά. Η καρδιά του άρχισε να χτυπάει σαν τρελή...
-Χένρι! νοημάτιζε μάταια η παρέα του καθώς τον ακολουθούσε κατά πόδας. Εεεεε!!!
Δίχως να στραφεί πίσω στην παρέα του, ο Χένρι συνέχισε τον δρόμο του. Κάπου θυμόταν πως ήταν μια εγκαταλελειμμένη καλύβα όπου έπαιζε εκείνος και η παρέα του σε μικρότερη ηλικία, λίγα μέτρα δίπλα από τον δρόμο. Την βρήκε αμέσως, παρόλο που είχαν φυτρώσει πολλοί θάμνοι στον διάβα του. Η καλύβα έβγαζε καπνούς και από μέσα φαινόταν το πορτοκαλί χρώμα της φωτιάς. Ο Χένρι ένιωθε αυτό το "εεεεε" και "αααααα" στο κεφάλι του και ήταν σίγουρος πως ήταν εκεί μέσα.
-Χένρι! νοημάτισε λαχανιασμένη η Λίνα καθώς η σακούλα της είχε τρυπήσει και πολλές σοκολάτες είχαν χαθεί καθώς εκείνη έτρεχε να προλάβει τον Χένρι. Τι συμβαίνει με σένα;
-Εκεί μέσα! νοημάτισε ο Χένρι.

Τα παιδιά έφτασαν στην κατεστραμμένη βεράντα της καλύβας δίχως να γνωρίζουν τι συμβαίνει. Ο Χένρι έσπρωξε την πόρτα με δύναμη, έτσι που έπεσε πάνω στις φλόγες που είχαν τυλιχθεί γύρω της, δημιουργώντας ένα πέρασμα προς το μπροστινό δωμάτιο.
Απέναντι εμφανίστηκε ο Γκέιτζ, μαθητής της Τετάρτης και θύμα των νταήδων της Έκτης, τρομερά απελπισμένος, με κλάματα και είχε γίνει μαύρος από τους καπνούς. Ο Χένρι χωρίς δισταγμό, όρμησε και τον τράβηξε απότομα, διαπερνώντας από τις χαμηλές φωτιές που ξεπηδούσαν. Τελικά, βγήκαν έξω από την καλύβα που, μερικές στιγμές αργότερα, γκρεμίστηκε από τις θηριώδεις φλόγες.

Στο ασθενοφόρο, τα παιδιά συνόδευαν τον Γκέιτζ στο νοσοκομείο.
-Σας ευχαριστώ, νοημάτισε κουρασμένα ο Γκέιτζ, με το πρόσωπο πίσω από ένα αναπνευστικό σωλήνα.
-Δεν κάνει τίποτα, νοημάτισε ο Χένρι.
-Τι έκανες εκεί; ρώτησε νοηματίζοντας ο Στηβ.
-Ήμουν εκεί με τον Βίκτωρ...
-Τον Βίκτωρ; περιέγραψε η Λίνα το όνομα του κάνοντας το Υ στην παλάμη της (διότι είναι το poker και του Βίκτωρ του αρέσει πολύ και τον λένε έτσι).
-Αυτόν! Και μου είπαν ψέματα για εδώ αλλά τελικά με παγίδεψε με τους φίλους του... Επειδή ο μπαμπάς μου που είναι αστυνομικός, έβαλε σε διαθεσιμότητα τον μπαμπά του επειδή μέθυσε και οδήγησε αυτοκίνητο. Αλήθεια, σας ευχαριστώ... Πως με βρήκατε;
-Δεν σε βρήκαμε εμείς, ομολόγησε η Καρολάιν.
-Τι εννοείς; ρώτησε ο Γκέιτζ.
Ο Λίαμ, η Λίνα, ο Στηβ και η Καρολάιν στράφηκαν προς τον Χένρι με μια έκφραση απορίας.
-Αλήθεια, πως τον κατάλαβες; Κι μη πεις για την φωτιά, δεν μύριζε καθόλου εκεί που ήμασταν! είπε απόλυτα σίγουρος ο Λίαμ.
Ο Χένρι κόμπιασε...