Τι δεν καταλαβαίνατε ως παιδιά;

Ας πούμε...

-Νόμιζα πως οι ηθοποιοί που παίζανε στην τηλεόραση έπαιζαν αυτή τη στιγμή στα αλήθεια.
-Νόμιζα πως όποιοι πέθαιναν σε ταινία, πέθαιναν στα αλήθεια!!
-Πάθαινα σοκ όταν έβλεπα ταυτόχρονα σε 2 κανάλια τον ίδιο ηθοποιό
-Για να γίνει μέρα, νόμιζα πως υπήρχε ένα τεράστιο αόρατο κλειδί στον αέρα που γυρνούσε σιγά σιγά και το φεγγάρι έπαιρνε φωτιά και γινόταν ήλιος

Χαχαχαχα πολύ ωραίες απόψεις διατηρούσες πρίγκηπα!!!!

Αυτό που μπορώ να θυμηθώ τι πίστευα κι εγώ ήταν:
- Κάθε καλοκαίρι που ο τοπικός κινηματογράφος ανέβαζε τίτλο το "Ραντεβού τον Σεπτέμβρη" νόμιζα πως ήταν ταινία!
- Ότι κάποια στιγμή που με πήγανε οι παππούδες μου στον παιδίατρο ήταν γιατί ήμουνα έγκυος(!) Περιττόν να πω ότι δεν ήξερα τίποτα τότε πως γίνονταν τα παιδιά.
- Ότι υπήρχαν ζόμπι, βαμπίρ, λυκάνθρωποι...(αυτό δεν είμαι σίγουρη ότι το έχω ξεπεράσει...)
- Ότι υπήρχε ένα πράσινο φοσφοριζέ φάντασμα στο δωμάτιό μου και μου 'κανε παρέα αλλά δεν μιλούσε

Αυτά θυμάμαι προς το παρόν! Αν θυμηθώ κι άλλα, θα προσθέσω

χεχεχεχεχεχε..........
εγώ πίστευα ότι μέσα στη τηλεόραση και το ραδιόφωνο μένουν μικρά ανθρωπάκια.... και ότι αν τα έκλεινες και έφευγες αυτά πάγωναν για να συνεχίσουν όταν θα γύρναγες...
επίσης δεν έτρωγα μανιτάρια γιατί έμεναν μέσα τα στρουμφάκια (είναι ανήθικο να τρως το σπίτι κάποιου...)
επίσης ήμουν πεπεισμένη ότι τα αρκουδάκια της αγάπης υπάρχουν και κοίταζα τα σύννεφα μπας και ξεμυτίσει κανένα!!
@prince oliver: αυτό με τον ήλιο είναι φοβερό ως εικόνα!
@morgana: ότι τα βαμπίρ κλπ δεν τα έχεις ξεπεράσει και μάλλον ούτε πρόκειται

Όχι δεν θα το ξεπεράσω ποτέ αφού έχω και μάλιστα υποψίες ότι το αγόρι μου μεταμορφώνεται σε λύκο!
Ναι είναι και φοβερή η εικόνα του ήλιου του πρίγκιπα!

Χαχαχα μου άρεσε και αυτό με τα μανιτάρια, υπερασπιζόσουν στο κάτω κάτω τα δικαιώματά τους!!!

Τι γλυκό με τα σύννεφα και τα αρκουδάκια της αγάπης...ήθελα τον Πήγασο να έρθει να με πάρει!
Όσο για το ραδιόφωνο, κάτι αντίστοιχο πίστευα για τις κούκλες μου όταν έφευγα από το δωμάτιο

αχ και το είχα ξεχάσει!!! εξυπακούεται ότι τα αρκουδάκια ήταν ζωντανά και κάνανε τσάρκες όταν λείπαμε και όταν κοιμόμασταν!!! ο casolinos (αρκούδος τεράστιος που ήταν δώρο με το γνωστό μαλακτικό) μου ήταν και ο αρχηγός

Δεν καταλάβαινα ΟΥΤΕ την Ντενεκεδούπολη ΟΥΤΕ τον Καραγκιόζη γιατί δεν τα άκουγα
(οκ, ίσως έπιανα κάποιες λέξεις/ φράσεις, πάντως δεν έπιανα το νόημα).

Παρόλα αυτά τα παρακολουθούσα φανατικά.

Κάπου 9 ετών μου πήρανε ένα βιβλίο με διαλόγους από τον καραγκιόζη και πήγα στη
μαμά μου και της είπα: "αυτό το βιβλίο τα λέει αλλιώς, στην τηλεόραση λένε άλλα".

Ομως η μαμά μου μάλλον δεν κατάλαβε τι εννοούσα. Το συνειδητοποίησα εγώ όταν μεγάλωσα
ότι προφανώς έβαζα ατάκες με τη φαντασία μου αφού δεν τα καταλάβαινα σωστά και γι
αυτό μου φαινόντουσαν "αλλιώς" στο βιβλίο.

Βέβαια μετά τα 12 φρόντιζα να βλέπω μόνο υποτιτλισμένα έργα.

Από τα υπόλοιπα που λέτε... χμ... δεν μου έρχεται κάτι, αν σκεφτώ θα σας πω.

Τέλειο αυτό με τα μανιτάρια!