Έχετε βιώσει ποτέ ρατσισμό κάποιου βαθμού σε οποιοδήποτε θέμα;

Είχατε βιώσει ποτέ ρατσισμό για οτιδήποτε θέμα;
Λεκτικό ή σωματικό;
Θέλετε να μας μοιραστείτε κάποιες ιστορίες-παραδείγματα;

Εχω τις ενστάσεις μου για το αν είναι "ρατσισμός" αυτό που βιώνουμε, έστω και "κοινωνικός ρατσισμός"
γιατί αυτό προυποθέτει ότι είμαστε ξεχωριστή "ράτσα", όπως οι μαύροι, οι ερυθρόδερμοι κλπ.

Γι αυτό προτιμώ το "κοινωνικός αποκλεισμός".

Αποκλεισμό και περιθωριοποίηση ασφαλώς έχω βιώσει. Αλλά δεν μπορώ να κατηγορήσω και τους ακούοντες
διότι στη θέση τους πιθανότατα θα έκανα τα ίδια, λόγω άγνοιας.

Οπότε η λύση κατά τη γνώμη μου είναι να είμαστε εμείς σε θέση να κοινοποιούμε τις ανάγκες μας
και να ζητάμε αυτά που χρειαζόμαστε, με όποιο τρόπο μπορούμε (γραπτό, προφορικό, με διερμηνέα).

Μια ιστορία που μου έρχεται στο μυαλό. Ημουνα φοιτήτρια (της Ιατρικής) και κάποια στιγμή πήρα ταξί.
Στα ταξί κάθομαι πάντα μπροστά για να βλέπω τα χείλη του οδηγού και εννοείται
κοινοποιπώ το πρόβλημα για να γίνει συνεννόηση.

Λοιπόν όπως καθόμασταν εκεί με τον οδηγό και μου είχε πιάσει την κουβέντα, μου πετάει κι ένα
"κοπελιά έχεις τελειώσει το Λύκειο; "
"μα ναι είμαι φοιτήτρια " είπα

και βασικά χάρηκα προς στιγμήν ότι και καλά μικροδείχνω και δεν φαινόταν αν έχω τελειώσει το
Λύκειο.

Μετά όμως που το σκέφτηκα καλύτερα, κατάλαβα ότι η ερώτηση στην ουσία ήταν:
"εσείς οι κουφοί... πάτε και στο Λύκειο άραγε; "

δηλαδή ο άνθρωπος αυτός, ο οποίος στάνταρ από ακαδημαική άποψη είχε λιγότερες γνώσεις από μένα,
αμφισβήτησε ευθέως την πιθανότητα να έχω τελειώσει έστω το Λύκειο, μόνο και μόνο επειδή
είδε έναν άνθρωπο με πρόβλημα ακοής.

Παρόμοια μου έχουν τύχει άπειρες φορές έως τώρα, με αποτέλεσμα σχεδόν να ντρέπομαι εγώ πια
όταν προσπαθώ να εξηγήσω τι έχω σπουδάσει και πως.

Αφήνω κατά μέρος την ερώτηση τύπου: "τι; ιατρική; και πως σπούδασες ΕΣΥ ιατρική; '
που έχω υποστεί άπειρες φορές.

Και όπου η απάντηση είναι: "με 10 έως 12 ώρες διάβασμα ημερησίως από τα 15 ως τα 25 μου περίπου" .

Shock η κατάληξη, δεν την είχα σκεφτεί!

Εγώ κυρίως το είχα βιώσει στα χρόνια του σχολείου. Θα πείτε, εντάξει οι μαθητές, δεν τα ξέρανε αυτά, σε λέγανε κουφό, σε κυνηγούσαν για να σε κάνουν να νιώθεις εκτός κύκλου, σε λέγανε Τούρκο και Αλβανό λόγω προφοράς, σου έπαιρναν τα ακουστικά από τα αφτιά και τα πετούσαν κάτω ή τα δείχνανε στους άλλους και γελούσαν, το δοκίμαζαν δήθεν και λέγανε "δεν ακούω, οχ οχ", αλλά και από δάσκαλους και καθηγητές;

Είναι απίστευτο τώρα που αναλογίζομαι πόσες φορές έχω φάει τρελό ρατσισμό από καθηγητές...

Στην Πέμπτη Δημοτικού που είχαμε 2 ώρες Γλώσσα (έτσι λεγόταν το βασικό μας μάθημα, ορθογραφία κ.τ.λ.)... Κάθε μέρα κάποιο παιδί διάβαζε φωναχτά το σημερινό μάθημα και οι άλλοι ακούγανε. Εγώ βέβαια, γυρνούσα και τον έβλεπα, είτε διάβαζα μόνος μου και τελείωνα νωρίτερα, είτε ρωτούσα τον διπλανό μου που βρισκόμασταν τώρα. Και περνούσε ο καιρός, τα παιδιά αναλάμβαναν ξανά και ξανά να λένε το μάθημα (κατά αλφαβητική σειρά από το επώνυμο), η δικιά μου όμως ποτέ.

Φτάσαμε στους 3 μήνες χωρίς να με σηκώσει καμία φορά και το είχα παράπονο. Κάποια στιγμή, σηκώθηκα ενώ εκείνη προσπερνούσε το επώνυμο μου, της λέω "γιατί δεν με σηκώνετε εμένα ούτε για μια φορά;" και όλοι με κοίταξαν. Η απάντηση της; "Μήπως... είναι δύσκολο για σένα να τα καταφέρεις... Για να ξεκουραστείς, το λένε τα άλλα παιδιά και εσύ τίποτα.. Κι θα πάρεις Α στους έλεγχους αφού είσαι πολύ καλός στην ορθογραφία και στην Έκθεση...". Κι της είπα φωνάζοντας "Δεν πάτε να μου βάλετε και κανένα "Γ" που μου αξίζει κιόλας γιατί με έχετε ευνουχίσει εμένα και τον ρόλο μου στην τάξη και με κάνετε να νιώθω τόσο περιθωριοποιημένος... Είστε και εκπαιδευτικός, τρομάρα σας!" και έφυγα από την τάξη νευριασμένος. Φώναξαν την μητέρα μου από την δουλειά της, της είπαν πως ήμουν πολύ ασεβής, προσέβαλλα την δασκάλα μου με μάρτυρες τους συμμαθητές μου, κι έπρεπε να της ζητήσω προσωπικά συγνώμη την επόμενη μέρα που θα πήγαινα σχολείο... Και φυσικά δεν της ζήτησα συγνώμη ποτέ, άσχετα με το ότι είπα στην μάνα μου ότι της είχα ήδη ζητήσει συγνώμη.

Την είδα τυχαία πριν λίγους μήνες σε μια εκδήλωση στην περιοχή μου όπου συμμετείχε η αδερφή μου και δεν με είχε αναγνωρίσει. Με ρώτησε μάλιστα, που πήγαινα σχολείο και τι σπουδάζω. Της είπα την σχολή, μετά πήγαινα από Λύκειο-Γυμνάσιο, Δημοτικό, μετά της είπα πως ήμουν και μαθητής της στο Δημοτικό. Της είπα ποιος είμαι κι είχε μείνει κατάπληκτη και της γύρισα την πλάτη. Bitch!



Μια άλλη, με τον μαθηματικό της Δευτέρας Γυμνάσιου που δεν είχα πολυπροσέξει σε κάποιο σημείο που έλεγε το μάθημα (είχε έντονο μούσι) και τον διέκοψα να μου εξηγήσει κάτι. Μετά, στράφηκα στον διπλανό να δω κάτι ασκήσεις και αυτός ήρθε από πάνω μου και μου είπε την γνωστή φράση, σε άστοχη χρονική στιγμή: "Του κουφού την πόρτα βρόντα όσο θες". Δεν κατάλαβα προς στιγμήν τι μου είχε πει, τον ρώτησα "Ορίστε;" - πρώτου το συλλάβω κατά νου - και τότε είχαν αρχίσει να φωνάζουν θυμωμένοι οι συμμαθητές μου και τον διαολόστειλα μεμιάς. Έφαγα αποβολή 3 μερών και στο σερί έπαιρνα 10 στα τρίμηνα (όχι πως περίμενα και κάτι άλλο). Δεν τον ξαναείδα.